"Οι πόνοι της Παναγιάς"...

Είναι σίγουρα ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που έχουμε βάλει σε ετούτο το blog. Η ανθρώπινη, τρυφερή, στοργική διάσταση μιας μάνας που προσπαθεί να προστατέψει το παιδί της!

Σε ποίηση του Κώστα Βάρναλη και σε μοναδική ερμηνεία του Νίκου Ξυλούρη, είναι σαν να έχεις μπροστά και να ακούς την ίδια την Παναγία να μιλάει και να πονάει ως τραγική μάνα για το παιδί της.

Διαβάστε προσεκτικά κάθε στίχο του ποιήματος (άκρως σημερινοί) και ειδικά τον τρίτο από το τέλος και τον τελευταίο. Τι να σημαίνουν άραγε (μεταφορικά);

Τραγούδι: "Οι πόνοι της Παναγιάς"
Ποίηση: Κώστας Βάρναλης
Μουσική:Λουκάς Θάνου

Πρώτη Εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης

Οι στίχοι του τραγουδιού

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάζεις.
Ξέρω πως θά 'χεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που μες στα βρόχια της οργής ταχιά θε να σπαράξεις.

Συ θά 'χεις μάτια γαλανά, θά 'χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό,
Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος ή προδότης.

Κι αν κάποτε τα φρένα σου το δίκιο φως της αστραπής,
κι αν η αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου να μην τα πεις,
θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή, σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.