"Θα 'ρθεις σαν αστραπή"...

Ο μεγάλος μας συνθέτης Σταμάτης Σπανουδάκης έγραψε ένα τραγούδι για τον τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Κωνσταντίνο "Δραγάτση" Παλαιολόγο, με υποβλητική μουσική και στίχους εμπνευσμένους από το θρύλο του "Μαρμαρωμένου Βασιλιά" .

Το βίντεο είναι από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ενώ συμμετέχει η παιδική χορωδία του Σπύρου Λάμπρου...

Τραγούδι: "Θα 'ρθεις σαν αστραπή"

Στίχοι: Σταμάτης Σπανουδάκης

Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης
Εκτέλεση: Παιδική Χορωδία Σπύρου Λάμπρου

Οι στίχοι του τραγουδιού

Θά 'ρθεις σαν αστραπή                                                                     Στην πύλη του Ρωμανού
θά 'χει η χώρα γιορτή                                                                      έφυγες για αλλού
θάλασσα γη και ουρανός                                                                  κι άγγελος θα σε φέρει εδώ
στο δικό σου φως.                                                                           στον σωστό καιρό.
Θα ντυθώ στα λευκά                                                                        Μες την Άγια Σοφιά
να σ' αγγίξω ξανά                                                                            θα βρεθούμε ξανά
φως εσύ και καρδιά μου εγώ                                                            λειτουργία μελλοντική
πόσο σ' αγαπώ.                                                                               οι Έλληνες μαζί

                                              Βασιλεύς Βασιλέων, Βασιλεί Βοήθει,
                                                  έλεος, έλεος Επουράνιε Θεέ
                                           Κωνσταντίνος Δραγάτσης Παλαιολόγος,
                                            ελέω Θεού Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων.
                                                  Στην πύλη του αγίου Ρωμανού,
                                       καβαλικά την φάρα του την ασπροποδαράτην,
                                                   Τέσσερα Βήτα, έλεος, έλεος,
                                             Μαρμαράς, Βόσπορος και Μαύρη Τρίτη
                                                    Φρίξον ήλιε, στέναξον γη,
                                                   Εάλω ή πόλη, Εάλω η πόλη
                                                    Βασιλεύουσα, πύλη χρυσή
                                          κι ο πορφυρογέννητος στην κόκκινη μηλιά.
                                           Η πόλη ήταν το σπαθί, η πόλη το κοντάρι,
                                           η πόλη ήταν το κλειδί της Ρωμανίας όλης
                                      Σώπασε Κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις,
                                     πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά Σου θά 'ναι.