Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

"Κάποτε, μικρό παιδάκι, χώθηκα στην καμινάδα"...

Δεκέμβριος! Ο πρώτος μήνας του χειμώνα και ο μήνας των γιορτών. Σχεδόν κάθε μέρα και από μία γιορτή, με τη μεγαλύτερη απ' όλες να είναι τα Χριστούγεννα!

Ο Δεκέμβριος πήρε το όνομά του από τον αριθμό 10, ως Δέκατος μήνας που ήταν στο ρωμαϊκό ημερολόγιο (στα λατινικά decem σημαίνει δέκα). Ο χρόνος για τους Ρωμαίους άρχιζε από τον Μάρτιο. Έτσι ο Δεκέμβριος ήταν ο Δέκατος μήνας του χρόνου. Δωδέκατος μήνας έγινε στο σύγχρονο (Γρηγοριανό) ημερολόγιο.

Δέκατος ή δωδέκατος, εμείς τον υποδεχόμαστε με ένα γλυκό παιδικό τραγουδάκι του Ορφέα Περίδη.

Τραγούδι: "Δεκέμβριος"
Στίχοι: Ορφέας Περίδης
Μουσική: Ορφέας Περίδης
Πρώτη Εκτέλεση: Ορφέας Περίδης
Δίσκος: ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΩΝ ΜΟΧΘΟΙ (2011)

Οι στίχοι του τραγουδιού
Κάποτε, μικρό παιδάκι,                                                                                Τους κακούς και τους γαϊδάρους
χώθηκα στην καμινάδα                                                                                 κι όλους του καλικαντζάρους
μες στου χρόνου εκεί την στάχτη,                                                               που όλο κόβουνε στο ανήλιο,
μες στο μαύρο καταρράχτη.                                                                         κόβουν της ζωής το ξύλο.
'Κει που κρύβονται οι ώρες,                                                                         Σπάν' κλωστές, τα ρούχα λύνουν
τα μελλούμενα, οι αιώνες                                                                              κι ό,τι γράφεις σου το σβήνουν
και τα όνειρα κρυμμένα                                                                                να σε πάνε εκεί σου τάζουν
κι όλοι οι άνθρωποι είναι ένα.                                                                      που ποτέ δεν εορτάζουν

Είδα θάλασσα ν' απλώνει                                                                              Κι ύστερα βγήκα στο χιόνι 
απ' των αστεριών την σκόνη                                                                         κι όλοι οι άνθρωποι ήταν μόνοι
το χρυσό που έγινε αλάτι                                                                               οι καρδιές όλο κρυώναν
μέσα στου Χριστού την φάτνη.                                                                     γιατί οι γιορτές τελειώναν.
Είδα το χαρτί που ομιλεί,                                                                               Κι όπως είδα τα αγιασμένα,
είδα τον Άγιο Βασίλη                                                                                      τα παλιά, τα ξεχασμένα
των ονειροπόλων μόχθους,                                                                            λέω να τα πεις ωραία
τους μικρούς κρυφούς μου πόθους.                                                             για να κάνουμε παρέα.