...Και πάντα ν’ αγωνίζομαι...

Στα πλαίσια ενός περιβαλλοντικού προγράμματος, μαθητές από το 6ο Δημοτικό Σχολείο Πρέβεζας, με τη βοήθεια των δασκάλων τους, δημιούργησαν ένα καταπληκτικό ταινιάκι με θέμα τον Καραγκιόζη στη σύγχρονη Ελλάδα. Ένα πολύ ωραίο αποτέλεσμα που μιλά απ' ευθείας στην πληγωμένη ψυχή μας, αλλά δίνει και πολλούς τόνους αισιοδοξίας για το μέλλον. Για ένα διαφορετικό μέλλον που θα φτιαχτεί από τα μοναδικά άτομα που μπορούν πλέον να δώσουν ελπίδα σε τούτο τον τόπο: τα παιδιά. Πολλά πολλά συγχαρητήρια στα παιδιά, στους δασκάλους και στην κυρία Ζιώγα για τη μοναδική δουλειά τους. Μπράβο σε όλους!

Για τη μουσική της ταινίας διάλεξαν ένα τραγούδι του 1992! Είναι απίστευτο πώς ένα τέτοιο τραγούδι που γράφτηκε 20 χρόνια πριν, μπορεί και μιλάει τόσο προφητικά για το σήμερα!

Στίχοι: Πάνος Φαλάρας

Μουσική: Στέλιος Φωτιάδης
Εκτέλεση: Γλυκερία και Ευγένιος Σπαθάρης
Δίσκος: Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ (1992)

Οι στίχοι του τραγουδιού

Για δες πού καταντήσαμε                                                           Κι εγώ που πάντα τα λεγα

ρε φίλε μου, Καμπούρη                                                              μ' ένα δικό μου τρόπο

που κάποτε αγοράζαμε                                                              κρυμμένος πίσω απ' τον μπερντέ

δυο φράγκα το κουλούρι.                                                          να κλαίω γι' αυτόν τον τόπο.

Δώσε, σου λεν συνέχεια                                                             Να το πιστέψω δεν μπορώ

δώσε και ξαναδώσε                                                                   πως γίναμε μπουρλότο

το αίμα, την ανάσα σου                                                              κι ακόμα ν' αγωνίζομαι

και την Ελλάδα σώσε                                                                "για την Ελλάδα, ρε γαμώτο".

Στην πρώτη θέση βρίσκονται                                                       Κι εγώ που πάντα τα 'λεγα

το ψέμα κι η κομπίνα                                                                 μ' ένα δικό μου τρόπο

και τα καμμένα δάση μας                                                           ....

η εθνική βιτρίνα.                                                                       ....

Στις πλάτες μας ξενόφερτοι

σηκώνουνε παντιέρα

το νέφος και το άδικο

μας πνίγουν κάθε μέρα.

Για λίγους είναι τα πολλά                                                           Κι εγώ που πάντα τα 'λεγα

και για πολλούς τα λίγα,                                                            μ' έναν δικό μου τρόπο

το βλέπω να γυρίζουμε                                                               ....

στα χρόνια του κολίγα.                                                               ....

Αυτοί ξοδεύουν άσκοπα

κι εμείς πάντα λιτότης.

Έτσι, σου λένε, φέρεται

ο κάθε πατριώτης.

---

Δείτε ακόμα μία δημιουργία από έναν Πρεβεζιάνο μαθητή, τον Λουκά Λελόβα :

"Άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά"...